Moe, maar niet uitgeput

Na de tegenslag van afgelopen woensdag, met de benodigde extra bloed- en plasmatransfusie, is het gelukkig weer de goede kant opgegaan met Floortje. Zoals ze in het ziekenhuis zeggen, het beenmerg is 'moe' en heeft steeds meer tijd en hulp nodig om weer op gang te komen na de klap van de chemo en weer nieuwe goede cellen aan te maken. Dat schijnt op zich redelijk normaal te zijn op dit punt in het protocol, dus we houden ons er maar aan vast dat we 'nog maar' twee keer hoeven. Hopelijk is Floortje's beenmerg in de tussentijd dan nog steeds alleen maar moe en niet uitgeput. In ieder geval niet letterlijk uitgeput.

Woensdag tijdens het wachten en het inlopen van het bloed waren we letterlijk omringd in de andere bedjes op de dagzaal door kindjes die er veel erger aan toe zijn. Veel onzekerheid, grote tegenslagen en zelfs de meest erge zekerheid die er is, namelijk een kindje dat het niet gaat halen. Dan komt wederom het besef dat alles relatief is. De ongeplande extra dag ziekenhuis voelde als een enorme tegenvaller, maar tegelijkertijd was Floortje in dit gezelschap eigenlijk het kindje dat het verste was qua behandeling en de beste kansen heeft. Dus dan hou je weer op met zielig zijn en tel je je zegeningen. Ook wij zijn moe, maar niet uitgeput!

Inmiddels worden de blauwe plekken langzaam geel-bruinig en minder fel en angstaanjagend, en heeft Floortje weer lekker energie. Gekoppeld met het mooie weer geeft dat reden om te genieten van het weekend. Met familie en vrienden, lekker buiten spelen en vrolijk zijn. Zo zien we Floortje graag.

Van de hartecho hebben we nog geen echte uitslag, maar op het oog zag het er goed uit. Vrijdag gaan we in de herkansing voor kuur 11.

Woensdag liepen we naar de parkeergarage van het Sophia, toen Floortje ineens vroeg; 'Waarom zegt iedereen altijd tegen jou 'sterkte ermee' als we weg gaan uit het ziekenhuis? We gaan toch gewoon naar huis met de auto, niet met de fiets, dus dan heb jij toch geen sterkte nodig?'  Tja.....goed punt.