Eindelijk, eindelijk is dan vandaag kuur 11 gestart. Afgelopen vrijdag ging het weer niet door. Wat viel dat tegen zeg, we hadden er zo op gerekend. Dit keer waren de neutrofielen de boosdoeners, waarde van 0,6 terwijl het minimaal 1,0 moet zijn voor de start van deze kuur. Anders loopt Floortje drie weken met een weerstand van nul komma nul rond en is het risico groot dat ze met een flinke infectie opgenomen moet worden. De rest van de waardes waren goed opgekomen, alleen de neutro's waren gehalveerd ten opzichte van de vrijdag ervoor, een teken dat Floortje tegen een virus aan het vechten is waar ze al haar kracht voor nodig heeft.
Dus in plaats van de lange kuur van zeven uur waren we binnen een uur weer weg uit het Sophia. Met een zwaar teleurgesteld gevoel, omdat we zo graag zo hard mogelijk richting de finish willen gaan. Maar de finish-lijn wordt telkens een stukje verder gelegd. Ik heb dit weekend ook voor het eerst mijn spreadsheet, waarin ik de dagen afstreep, niet bijgehouden. Wat heeft het nou voor zin om af te strepen als je niet weet hoeveel er nog moeten komen? Kortom, de moed zakte ons even in de schoenen. Bij Floortje niet hoor, die speelt vrolijk door, voelt zich prima en heeft een super weekend gehad. Dat is dan weer haar voordeel, met zo'n lange pauze tussen de chemo's ga je je natuurlijk steeds beter voelen. Met als bijkomend gevolg dat mevrouw 's avonds weigert te gaan slapen. De zon slaapt nog niet, mijn energie is nog niet op, dus waarom zou ik gaan slapen?
Maar goed, vrijdag had ik nog wel gevraagd of het mogelijk was dat we dan vandaag, maandag, in de herkansing mochten in plaats van gelijk weer een volle week uitstel. Dat mocht, er was een kans dat er dan verbetering te zien zou zijn en als die significant genoeg was zouden we dan een keer ma/di/woe chemo kunnen krijgen in plaats van het gebruikelijke schema in het weekend. En ja hoor, in de drie dagen tussen vrijdag en maandag zijn de neutro's gestegen van 0,6 naar 1,4. Ruim genoeg dus om te starten. Voor een buitenstaander wellicht vreemd dat je als ouder zo blij kunt zijn als je kind chemo krijgt, maar zo voelt het toch echt. Het is weer een stap in de goede richting, de finish komt weer wat duidelijker in zicht.
Vandaag is voor het laatst de Doxorubicine ingelopen. Het was een lange dag maar eigenlijk ook best gezellig, Floortje heeft eindelijk weer eens met Veerle kunnen spelen die haar vaste afspraak tegenwoordig op maandag heeft. Konden de mama's ondertussen lekker bijkletsen. Morgen en overmorgen alleen Cyclofosfamide. Opa en oma komen ons morgen gezelschap houden, kunnen we gezellig verder knutselen aan de speciale kroningskoetsen voor volgende week, koninginnedag. Een voordeel van het uitstel is dat Floortje nu in theorie op koninginnedag nog net niet aan het dippen is. Het zou leuk zijn als ze dit mee zou kunnen vieren. We zien het wel, we proberen weer nergens op te rekenen, maar vandaag is in ieder geval weer een stap gezet. Een grote stap. Dus we hebben weer goede moed en gaan er weer voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten