We waren te vroeg gaan juichen dat de dip voorbij was. Schreef ik twee dagen geleden nog zo overtuigd over efficiente planning en goed regelen waardoor gebeurtenissen minder paniekerig en dramatisch aanvoelen......vandaag was het toch weer anders. Het blijkt maar weer, telkens als je denkt dat je het onder controle hebt, dat je ook maar enigszins het proces van een kankerbehandeling kunt beheersen en vooruit kunt kijken, dan wordt je afgestraft. En wordt je flexibiliteit weer even goed getest.
Floortje kreeg steeds meer blauwe plekken op haar benen en ook heel veel hele kleine rode plekjes, hele kleine onderhuidse bloedingen. Over heel haar lijfje. Gisteravond zaten we al te twijfelen of we wel durfden afwachten tot de afspraak van vrijdag. Vanochtend was ze heel moe en weer bleker, dat vond ik al raar. Normaliter is de derde week na de chemo, zeker als er al een tussentijds zakje bloed is ingegaan, wel goed te doen. Maar nu was ze niet op gang te krijgen. En toen was het ineens heel duidelijk; Floortje moest spugen en er zaten behoorlijk wat bloedsporen in de emmer. Te veel om nog rustig af te wachten. Dus vlug het Sophia gebeld en aangekondigd dat we er aan kwamen, rugzakje ingepakt en opvang geregeld voor Noa (dank!), en daar gingen we.
En ja hoor, trombo's slechts 4 en Hb ook maar 4,1. Dus weer twee zakjes. De verpleegsters aan wie Floortje haar blauwe beentjes liet zien schrokken er ook allemaal van, zo gehavend zagen ze het niet vaak. Helaas was er nu uiteraard niks vantevoren besteld en gingen er ook nog wat dingen mis blijkbaar, want pas vier uur na aankomst kon het bloed opgehaald worden en hing de eerste zak eraan. Toen zo ongeveer alle andere kindjes op de dagbehandeling naar huis gingen, begonnen wij pas. Uiteindelijk werd Floortje om half acht vanavond pas afgekoppeld en konden we eindelijk weer richting huis. Wat een lange dag is dat dan zeg. En al helemaal omdat je je er niet op ingesteld had. Dan moeten er eerst weer wat mentale knoppen omgezet worden om het weer positief in te zien.
Vrijdag, overmorgen, gaat de chemo dus sowieso niet door. Wel heeft ze de geplande hartecho en toch vingerprikje, hopelijk heeft ze dan niet weer trombo's nodig. Duidelijk is dat haar reserves behoorlijk uitgeput zijn en het beenmerg steeds meer moeite heeft om te herstellen. De laatste loodjes zijn aangebroken.....
Wat een tegenslag. Kan me voorstellen dat het niet meevalt om de knop weer om te zetten. Waarmee ik niet suggereer te weten wat jullie doormaken. Veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderen