Tien seconden plus tien seconden is.....een uur.

Ruim een uur zelfs, zo lang duurde het voordat afgelopen woensdag Floortje's sonde verwisseld was voor een nieuwe. Terwijl het letterlijk nog geen tien seconden duurt om de oude eruit te halen en misschien net aan tien seconden om de nieuwe er in te stoppen. Maar er werd zo'n drama omheen gemaakt door Floortje, dat het al met al toch weer een uitputtende ervaring was. Voor zowel moeder als dochter. Vorige keer hadden we het gedoe gehad met de andere thuiszorg-mevrouw, die tegen Floortje had gezegd dat zij het moment mocht kiezen, om vervolgens deze afspraak niet te houden. Dus nu had ik al vantevoren aangegeven dat als we de afspraak maken dat Floortje 'nu!' mag zeggen, we ons daar ook aan moeten houden. De les van deze keer is dat we volgende keer die afspraak niet meer maken met Floortje. Het woord 'nu' kwam niet over haar lippen. Uiteindelijk werd het een krachtstrijd met armpjes en beentjes in de houtgreep. Gelukkig zat 'ie wel in 1 keer goed er in. En gelukkig komt 'ie er niet bij iedere spuugbeurt uit, dankzij de gouden tip om een dikkere aan te vragen dan ze normaal bij kindjes van vier jaar oud gebruiken. Als ik de verhalen lees op andere blogs met drie tot vier keer per week een nieuwe sonde, dan begrijp ik niet waarom de verpleging en thuiszorg hier niet zelf sneller mee komt. Maar goed, hopelijk zijn wij er weer voor zes weken vanaf.

Verder is de week wel aardig verlopen. Floortje is vier dagen naar school geweest vanaf een uur of half elf, een redelijk resultaat. 's middags nog een paar keer gespeeld en donderdag heeft ze mee kunnen doen aan de yoga in het kader van de Brede school-activiteiten. Na thuiskomst gaan zowel Noa als Floortje me dan met veel enthousiasme hun nieuwe yoga-posities voordoen die ik moet nadoen, altijd een groot plezier.

Gisteren, zondag, zagen we Floortje in de loop van de dag wegzakken qua energie. Het klopt precies qua timing, dag tien van de kuur, maar toch, leuk is het niet. We hadden misschien een beetje overmoed gekregen door de goede resultaten van vorige week en het 'we zijn al best een eindje over de helft' gevoel. Sinds vanochtend vijf uur ligt ze met koorts in ons bed, (nog) niet hoog genoeg om te hoeven bellen met het Sophia, maar toch, we zijn weer met ons neus op de feiten gedrukt. We zijn er nog lang niet. Wederom die realisatie dat het allemaal niet te voorspellen valt en we van dag tot dag moeten aanzien en vooral ook aanpassen. Geen idee hoe deze week gaat lopen. Wie weet valt het mee, en spelen we woensdagmiddag weer lekker samen buiten. Wie weet gaan we weer gele auto's tellen vanaf ons vensterbankje op negen hoog in het SFG met uitzicht over de stad.