Nog steeds 'schoon'

Vrijdagmorgen stonden de driemaandelijkse echo en longfoto voor Floortje gepland. Eerlijk gezegd waren we er niet echt gespannen voor. De kans dat er al tijdens deze behandeling nieuwe tumor-groei ontstaat is echt klein. Het wordt voor ons gevoel pas echt spannend als de behandeling afgelopen is en de slechte cellen voor de tweede keer vrij spel krijgen. Maar toch, we hebben het eerder gezien/gelezen dat het wel voor komt, en het traject dat je dan ingaat gun je niemand. Gelukkig is dit voor Floortje nu niet het geval. Zowel de buikecho als de longfoto lieten geen bijzonderheden zien, Floortje is nog steeds technisch gesproken 'schoon'. Voor de longfoto hielden ze voor alle zekerheid nog even een slag om de arm dat de radioloog nog een tweede beoordeling moest doen, gezien het verloop van 6 juli 2012 is men daar bij Floortje toch wat voorzichtiger in geworden. Maar aangezien we niet meer gebeld werden geldt 'geen nieuws is goed nieuws'. We gaan dus gewoon gestaag verder op de ingeslagen weg.

Vervolgens de uitslag van de vingerprik, en ook die was zoals verwacht; Hb prima (ja, er zitten twee transfusies in!), met de hakken over de sloot niet meer neutropeen, en trombo's echt nog te laag (19) voor een nieuwe klap. Dus een week uitstel. Hopen dat ze daar genoeg aan heeft. De oncologe was natuurlijk geconsulteerd over de opname in het SFG en we bespraken het verloop van de week daar. Eigenlijk was ze nog heel verbaasd over het feit dat Floortje griep heeft gehad en daar toch binnen een week vanaf gekomen is. Een gemiddeld gezond mens heeft van de griep die nu heerst vaak al meer dan een week ellende, dus bij Floortje had dit nog veel langer kunnen duren en ook echt wel gevaarlijk kunnen zijn. Daar hadden wij eigenlijk nog niet eens zo bij stil gestaan. Zo bekeken viel het inderdaad allemaal nog best wel mee. Wat een toppertje hebben we toch in huis! Floortje voelt zich inmiddels duidelijk op haar gemak bij wat we nog steeds noemen 'je nieuwe dokter', geeft goed en zelfs enthousiast antwoorden en werkt lief mee. Zelfs een handje bij het weggaan! Verder was ze heerlijk aan het spelen en geintjes aan het maken met papa. De dokter was duidelijk positief verrast door dit 'klinische beeld' gezien het verloop van de afgelopen twee weken.

Het gekke is dat er na zo'n ziekenhuisopname toch een soort anticlimax komt. Je baalt er zo van dat Floortje zo ziek is dat ze opgenomen moet worden, bent dan 24 uur per dag in een soort parallele wereld bezig er het beste van te maken, verheugt je dan zo op het naar huis komen, geniet de eerste dag en nacht enorm van het weer thuis zijn en dan......gaat het toch gewoon weer door en heeft ze nog steeds kanker. Ook wij hebben dus wel eens een dip. Misschien ook weer te veel blogs van anderen gelezen tijdens die avonden in het ziekenhuis, blogs waarbij het vaak ook niet goed afloopt. Gelukkig zijn er dan de nodige positieve dingen en aandacht die je er weer bovenop helpen. Cupcakes met megaveel chocola er op die door de buurkinderen speciaal voor Floortje zijn gebakken en aan de deur gebracht worden. Een doos verwenspullen van Rituals. Lieve kaartjes. Een spontaan heerlijk etentje thuis bij vrienden en een gepland etentje thuis bij familie. Samen in bed met de meisjes en alledrie een eigen bakje chipito's naar de finale van the Voice Kids kijken. Je kunt het slechter hebben lijkt me. Al voelt het soms anders.

Vandaag was dag 194 van dit traject, gerekend vanaf de start van de chemo. De verwachting is dat we, zonder complicaties, nog precies 100 dagen onderweg zullen zijn. Ik streep ze af, iedere avond. Op weg naar de tweede bloemetjeskraal, het symbool voor het bereiken van het eind van de behandeling. Pascal Jakobsen, van Blof, zingt in het nummer Liefs uit London; 'ik leef van dag tot dag, zonder vrees en zonder doel'. Mijn versie is; 'ik leef van dag tot dag, met grote vrees maar met een nog veel groter doel!'.