Twee goede rapporten!

Floortje heeft vrijdag twee goede rapporten/uitslagen gehad. De eerste kwam vrijdagochtend, de uitslag van het vingerprikje. Vantevoren hadden we met Floortje besproken dat we echt niet wisten wat er die dag zou gebeuren. Ofwel de eerste van drie dagen chemo, ofwel een zakje bloed, ofwel alleen maar vingerprik en daarna naar school. Eigenlijk dachten we dat het wel een van de laatste twee zou worden. Maar we werden positief verrast, haar waardes waren ruim goed genoeg om de kuur door te laten gaan! Dit was de eerste keer sinds oktober, sinds de bestralingen dus ook, dat haar lijfje het gered heeft om binnen de drie weken genoeg herstel te laten zien. Van de laatste vier keer heeft ze drie keer een transfusie nodig gehad om weer 'op niveau' te komen. En nu dus helemaal zelfstandig binnen drie weken ruim voldoende herstel, hartstikke goed. Toch blijft het een raar gevoel om blij te zijn als je kind chemo krijgt, maar zo is het wel. Die stomme slechte cellen (zo noemen de kinderen ze, in mijn hoofd heb ik er nog wel ergere woorden voor....) krijgen nu mooi op tijd weer een flinke klap te verduren.

Voordeel is natuurlijk ook dat hoe sneller de kuren elkaar opvolgen, hoe eerder we klaar zijn en dus ook hoe sterker Floortje al weer zal zijn als we midden juni een weekje in Villa Pardoes mogen gaan logeren. We hebben namelijk de bevestiging gekregen dat we daar dan welkom zijn. En als je leest wat er allemaal te doen is, ook vanuit ervaringen op andere blogs, en hoe we verwend gaan worden, dan is dat iets heerlijks en unieks om naar uit te kijken. We hadden eigenlijk gehoopt iets eerder aan de beurt te zijn, maar het voordeel van juni is natuurlijk wel meer kans op mooi weer en met name veel meer kans op een sterke Floortje met genoeg energie om volop te kunnen genieten van het aanbod aan activiteiten!

Vrijdag stond er ook nog iets anders op het programma. Die dag zouden op school de rapporten uitgedeeld worden, en voor Floortje is dat haar eerste echte rapport ooit. Dus toen eenmaal zeker was dat de kuur door zou gaan heb ik aan de verpleegkundigen gevraagd of we een beetje haast konden maken met aanprikken en aanhangen van de kuur, want als we om twee uur klaar zouden zijn kon Floortje nog net op tijd langs school om zelf haar rapport door haar juf overhandigd te krijgen. Omdat zuster Katinka zo lief was om speciaal voor Floortje gauw even de tweede behandelkamer open te maken en haar daar snel aan te prikken, is het nog gelukt ook. Dat noemen we nog eens service!

Om tien voor drie waren we dan ook op school, precies op tijd, want juf ging net alle rapporten uitdelen. Ze zei erbij dat papa en mama vast trots op Floortje zouden zijn. Nou, dat zijn we. Enorm. Uit het rapport blijkt dat ondanks alle fysieke ongemakken en het frequente verzuim, Floortje helemaal gewend is op school, goed meedoet met alle activiteiten en haar plek in de klas gevonden heeft. Voordat ze vier werd hebben we nog wel eens overwogen om haar langer op de peuterschool te laten blijven gedurende haar ziekte. Daar was ze veilig en vertrouwd. Ik ben blij dat we er toch voor gekozen hebben haar gewoon naar de kleuterschool te laten gaan. Ze hoort er gewoon thuis, zeker qua sociale ontwikkeling. En ze vindt het er heerlijk.

De rest van het weekend is qua chemokuur goed verlopen. Zaterdag hebben we nog heerlijk gespeeld met vriendin en mede-patientje Veerle. De dames vormen een mooi dokters-duo, hoewel ze mij als patient wel enorm veel prikken gingen toedienen voordat ik een diagnose van ze te horen kreeg. Het is geweldig en toch ook weer confronterend om in zo'n rollenspel te horen hoeveel kennis deze twee meisjes van bijna zes en ruim vier hebben van Hb, Leuko's, Neutro's, Trombo's en de bijbehorende handelingen en behandelingen. Ze klinken echt als halve dokters en spelen het enorm goed na. Behalve dan dat volgens hun uitslagen mijn Hb 1,2 was en mijn bloeddruk 1000.....

Tot slot nog een mooi gesprek met Noa. Toevallig vroegen afgelopen week een aantal mensen mij hoe zij dit hele proces nou ervaart en hoe dit haar beinvloedt. Een moeilijke vraag vind ik. In hoeverre was zij anders geweest als haar zusje niet deze ziekte en behandelingen had gehad? Toen ik haar vrijdagmiddag even alleen had, vroeg ik haar wat zij er nou allemaal van vond. Het werd een gesprekje met een mooi voorbeeld van kinder-logica als einde. Noa antwoordde dat ze er gewoon aan gewend was. Floortje was toch al heel lang ziek? Nou, dan ben je wel aan iets gewend. Ik zei dat het dan misschien nog wennen zal worden als Floortje niet meer ziek is straks, dat we dat nou juist helemaal niet meer gewend zijn. Waarop Noa zei; 'nou mama, ik denk dat je daar ook wel weer snel aan zult wennen hoor. Je bent toch ook aan mij gewend, en ik ben toch ook niet ziek?'. Ja, het is een doordenkertje......