Deze week zou dus Floortje's 'slechte week' binnen de drieweekse cyclus moeten zijn, maar eigenlijk viel het heel erg mee. Zeker niet te vergelijken met de middelste week van de eerste cyclus. Nou had ze dit keer ook andere chemo dus wellicht ligt het daaraan, dat ze deze chemo beter kan verdragen en verwerken. Dat zou mooi zijn, want de chemo van de eerste cyclus krijgt ze vier keer in totaal, en die van deze cyclus acht keer. Is het nog te volgen?
Ze is gewoon drie dagen naar de creche geweest, en heeft de hele week vol met energie gezeten, rondhuppelend alsof er niks aan de hand is. Woensdag had ik een afspraak op de basisschool, een intake-gesprek met de maatschappelijk werk juf. Zij gaat een aantal gesprekken hebben met Noa om goed in de gaten te houden hoe het met haar gaat en of ze wellicht toch extra ondersteuning nodig heeft. Het is ook voor haar niet niks, zo'n ziek zusje en ouders die veel bezig zijn met dat zieke zusje, hoe goed we ook proberen de balans tussen de twee dames te houden. Wijzelf en Noa's juf hebben het idee dat het goed gaat met Noa, maar het kan geen kwaad dat iemand anders die daarin gespecialiseerd is, daar eens objectief naar kijkt. Maar goed, ik zat dus wel even met Floortje, wat doe je met haar tijdens zo'n gesprek. Noa's juf gaf aan dat ze wel even in Noa's klas kon blijven. Eerst vond Floortje dat eng, aarzelde, wilde weten waar ik dan zou zijn als ze me nodig had, maar ze ging toch. Toen ik haar na een uurtje ging ophalen zat ze erbij alsof ze er al helemaal op haar plek was, en had ze zelfs een speelafspraak voor die middag gemaakt! Gewoon, zelf, eigen initiatief, in dat uurtje dat ze er was geweest! Ik ga me maar niet meer druk maken over hoe ze het gaat redden zometeen op de basisschool. Afgaand op deze ervaring gaat dat helemaal goed komen met die kleine. Nog een maandje, dan is het al zover....
Vrijdagavond was de jaarlijkse straatbarbecue en ook daar baarde ze weer opzien door alsmaar heen en weer te rennen tussen het springkussen en de disco, met dat kale koppie en die paar malle vlassige haartjes rondom. Niet echt wat men verwacht van een kankerpatientje. Ik kan altijd erg genieten van Floortje's unieke dansstijl die te bewonderen is zodra de muziek wordt aangezet. Ze combineert haar volstrekt eigen manier van dansen met yoga- en pilatesposities die ze zelf leert uit een boek van mij. En ondertussen gekke bekken trekken. 'Dat hoort bij dit lied hoor!' krijg ik te horen als ik er om moet lachen.
We proberen nu heel erg te genieten van dat soort mooie momenten. En niet (teveel) na te denken over de donkere wolken die in de verte te zien zijn. Wie weet drijven ze over. Of zijn ze niet zo donker als ze nu lijken. Misschien zijn ze zelfs wel lichtgrijs in verhouding tot wat anderen meemaken. Deze week is een jongetje met de naam Marnix overleden. Hij had een zeldzame hersentumor en is maar drie jaar oud geworden. We kenden hem niet, zelfs niet uit het ziekenhuis, want hij kwam in het AMC. Maar zijn moeder hield ook een blog bij. Deze week moest ze daarin het ergste bericht schrijven dat je ooit kunt bedenken. En dat deed ze vol liefde en respect voor Marnix. Ik ken haar niet, maar heb wel enorme bewondering voor haar en hun gezin. En ik kan alleen maar hopen dat ik nooit haar ervaring zal delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten