Vandaag hebben we ons eerste lange Sophia-weekend afgerond. Zaterdag ging het net als vrijdag eigenlijk heel goed, Floortje is van negen tot twee in de speelkamer geweest terwijl het infuus doorliep en huppelde het ziekenhuis net zo vrolijk uit als dat ze er 's ochtends in ging. We zijn zelfs nog gaan varen in de middag en ze heeft genoten als altijd. Wel kwam de eerste spuugbui, maar dat zagen we nog als een mogelijk verslik-incident.
Vandaag was een ander verhaal. Vanaf de ochtend al hield ze niks binnen, en in de loop van de dag werd ze steeds beroerder en slapper. Ze lag op bed, en kwam alleen overeind om de spuugbak te grijpen. Echt sneu. Om half twee waren we in principe klaar met chemo en spoelen, maar was ze zo ziek dat het verplegend personeel eigenlijk liever had dat we nog even bleven om te zien hoe het zich zou ontwikkelen. Ze kreeg nog extra medicijn tegen de misselijkheid, Dexa, waar je altijd rottige verhalen over leest dus daar was ik niet zo heel blij mee, maar dat had geen enkel effect, ze spuugde gewoon verder.Tegen het eind van de middag besloten we in overleg met de dienstdoend zaalarts en oncoloog dat het inderdaad beter was om een nachtje te blijven, dus Willem ging naar huis om te eten met Noa en zou mij dan later vanavond komen aflossen en bij Floortje blijven slapen.
En dan ineens, wordt zo'n poppetje wakker, kijkt je alert aan en vraagt waarom haar zus er niet meer is. En reageert ze helder op vragen. En gaat ze rechtop zitten. Uiteindelijk mocht ze van mij zelf kiezen of ze wou blijven of naar huis, en ja hoor, een half uur later ging ik met een gezellig kletsend kind in de auto op weg naar huis. Ik vroeg nog, kun je wel lopen, en ze zei, ja hoor, als ik geen slangen meer heb kan ik dat best. Ze is zelfs helemaal van haar kamer zelf naar de auto gelopen. Wederom bizar hoe snel zo'n kind dan ineens zich goed voelt, een knop omzet, en weer verder gaat waar ze gebleven was. Onderweg naar huis vroeg ze wat we gingen eten, en of ze daarna nog buiten mocht spelen.
Ze heeft nog een beetje soep met stokbrood en yoghurt toe gegeten bij Lotte en werd boos toen we zeiden dat ze maar twee minuten op straat mocht spelen omdat ze echt in bad moest en naar bed. Maar ik heb honderd keer liever een boos kind dan een spugend kind!
De komende dagen gaan we zien hoe de chemokaspers de slechte cellen, en per ongeluk ook de goede cellen, gaan aanvallen en stuk maken. Misschien kan ze nog wel even naar de peuterschool, spelen met haar vriendjes en vriendinnetjes en liefste juffies. We wachten af, en volgen haar voorbeeld. Voorlopig ligt ze in ieder geval lekker in haar eigen bedje te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten