Ik kan me nog herinneren vorig jaar ergens op een blog gelezen te hebben dat een moeder naar het chemo-infuus keek en daarbij dacht 'daar gaat het gif, wat ik ze aan mijn kind laat geven' of woorden van die strekking. Toen dacht ik, mens, je kunt ook denken 'daar gaat het medicijn, dat mijn kind gaat laten overleven'. Deze week begreep ik toch ineens haar gedachte, want je gaat met een ogenschijnlijk gezond kind naar binnen, dat vervolgens ziek wordt van de behandeling. Terwijl jij toekijkt. Maar ja, zoals eerder gezegd en geschreven, er is geen keus. Maar deze week voelde het toch alsof we naar een soort einde toegingen. Het (voorlopige) einde van een gezonde Floortje. Ik durf niet eens te vertellen hoeveel foto's ik deze weken van haar gemaakt heb, 'nu ze er nog goed uitziet'.
Gesterkt door alle sms-jes, kaartjes (nr 4 van P/W/B alweer; een dagelijks hoogtepunt!) en andere berichten gingen we dus vanochtend naar binnen. En dan valt het emotionele en drama er al vrij snel weer vanaf en wordt het toch gauw weer een meer praktisch verhaal. Welke zaal, welk bed, bij het raam of het speelgoed, is de chemo er al of moet het nog komen, moesten we nou wel of niet eerst nog een vingerprik. Het drama kwam bij het aanprikken van de Portacath en verwijderen van de laatste hechting van de operatie. Wat een kracht zit er in zo'n protesterend lijfje. Waar vorig jaar afleiden nog hielp is het nu meer een kwestie van doorzetten en armpjes en beentjes onder bedwang houden. Als de naald eenmaal zit is het al snel weer voorbij en gelukkig blijft die drie dagen zitten dus hoeft het aanprikken niet iedere dag.
Floortje durfde eerst niet te lopen met een infuus en nam ook niet van ons aan dat dit kon, maar gelukkig was er een ander meisje op de zaal die op verzoek best aan Floortje wilde laten zien dat dat echt wel kon, en van haar nam ze het wel aan, dus daar ging ze;
De rest van de dag heeft ze eigenlijk heel lief gespeeld, goed gegeten, filmpje gekeken, geverfd, etc. Rond vijf uur zat alles er in, zowel de chemo als de tegen-de-bijwerkingen-zakjes, en toen was ze wel duidelijk heel moe, wij ook trouwens. Thuis nog even gespeeld en een klein beetje gegeten, totdat ze verklaarde dat ze nu toch echt te moe was en echt naar bed wilde. Twee minuten later sliep ze. In Noa's bed, want, verklaarde ze, 'Noa is toch aan het logeren dus dan mag dat best van Noa'! Zo is het net alsof zij ook een beetje aan het logeren is.
Dus, de kop is er af, en morgen om negen uur melden we ons voor de tweede dag. En daarna zullen we zien hoe het op haar gaat inwerken. Voorlopig is ze nog gewoon Floortje, met haar geintjes, gekke bekken, en heerlijke schaterlach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten