We hebben een relatief rustig weekje achter de rug, zonder koorts, dokters of andere ongewenste zaken. Wel natuurlijk dagelijks spugen, buikpijn en andere ongemakken, maar daar kijken we niet meer van op. Ook is donderdag de sonde verwisseld, wat eigenlijk wel een bijzonder ongemak is. Eigenlijk gewoon best wel ellendig. Floortje had dan ook bedacht dat ze er onderuit kon komen door zich achter het gordijn te verstoppen, maar helaas ging dat niet lukken. Gelukkig laat ze zich dan wel overtuigen dat dit gewoon echt moet gebeuren en loopt zelf mee terug naar de stoel en gaat bij me op schoot zitten. Vervolgens zei de thuiszorg-mevrouw; 'zeg maar als je er klaar voor bent Fleur' waardoor bij mij de irritatie-meter al uitschoot (zo heet ze niet!), maar daarna werd het helemaal leuk; de mevrouw zag blijkbaar haar kans schoon en pakte het moment, terwijl Floortje in haar hoofd had dat zij het moment mocht bepalen, dus Floortje duwt haar weg en schreeuwt met een rood hoofd zo hard als ze kon; 'ik zei toch nog niet dat ik klaar was, stommerd!!!!'. Zo, steek die maar in je zak. Want 'stommerd' is echt het ergste woord dat Floortje kent, dat zegt ze alleen als ze echt heel erg boos is. Gelukkig kon de mevrouw het wel relativeren, er waren wel ergere dingen tegen haar gezegd door de jaren heen, en Floortje heeft later nog sorry gezegd. Hopelijk blijft deze nieuwe sonde ook weer de maximale zes weken zitten, dan hoeven we dit ritueel niet te vaak mee te maken.
Donderdagochtend lag Floortje in ons bed bij te komen van het ochtendspugen. En ineens begon ze vragen te stellen. Over doodgaan. Hoe dat gaat, wat er dan gebeurt, hoe je begraven wordt. Wat je dan voelt. Wat er daarna met je lichaam gebeurt. De vragen waren wel heel erg gericht op opa Joost, hoe dat indertijd gegaan is, wat ik toen voelde, of hij zijn horloge nu nog wel bij zich had, waarom er een steen op een graf staat. Maar ze wilde het zo in detail weten, met zoveel opvolgvragen waar ze echt over aan het nadenken was, dat ik het er helemaal benauwd van kreeg. Je gaat je echt afvragen wat ze beseft, wat ze aanvoelt. Misschien wel meer dan wij zelf. Diezelfde dag is ook de oma van twee goede vriendjes van Noa en Floortje overleden, en ligt mijn lieve oom zeer ernstig ziek in het ziekenhuis. Ook dat wilde ze allemaal uitgebreid bespreken. Gelukkig trok ze zelf uiteindelijk de conclusie dat zij natuurlijk niet dood gaat, dat ze daar echt nog veel te klein voor is. Daar gaf ik haar gelijk in.
Deze week is de dip-week, wat wil zeggen dat Floortje geen weerstand heeft en weggehouden moet worden van mensen met infecties en virussen. Tja, dat gaat niet lukken als haar eigen moeder en zus snotverkouden zijn. Welk effect dat gaat hebben moeten we nog maar zien. Woensdag heeft mevrouw de luxe dat ze eigenlijk op twee kerstdiners verwacht wordt; het diner op haar school en het speciale diner voor kinderen met een sonde. Vooralsnog heeft ze gekozen voor het 'slangetjes-diner', met name omdat ze graag wil zien of die andere kindjes met een slangetje in hun neus dan verder ook op haar lijken. De enige reden waarom ze twijfelde was omdat ze het zielig vond voor haar tafelheer bij het schooldiner, dat die dan niet naast haar kon zitten. Geweldig, echte kleuterliefde....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten