Vrijdag moest Floortje zich weer melden in het Sophia om tussentijds haar bloedwaarden te laten bepalen, met name qua Hb die relatief laag was bij de start van de chemo vorige week. Maar omdat ze zich al een paar dagen niet goed voelde, veel moest spugen en klaagde over buikpijn, drongen we aan op meer dan alleen een vingerprik. Gelukkig werd hier gelijk goed op gereageerd en gingen ze een rontgenfoto nemen van Floortje's buik. Hieruit bleek dat haar sonde te diep zat en waarschijnlijk daardoor haar maagwand irriteerde, en bovendien dat haar darmen helemaal vol zaten. Ze zat gewoon ordinair verstopt, vandaar de buikpijn! Zoals iemand al zei; dat valt in de categorie heel vervelend, maar wel te verhelpen. Waarschijnlijk moeten Floortje's darmen wennen aan de sondevoeding, of drinkt ze toch te weinig, maar in ieder geval heeft ze nu laxeermiddel voorgeschreven gekregen en en de snelle versie daarvan alvast in het ziekenhuis gehad, met direct resultaat. Letterlijke opluchting dus. Zowel voor haar als voor ons. Daarnaast was inderdaad haar Hb laag en kreeg ze een bloedtransfusie. Nummer drie alweer in totaal.
We hadden hoop dat door dit tussentijdse Sophia-dagje Floortje enorm op zou knappen, maar behalve de verminderde buikpijn is dat helaas niet helemaal het geval. Ze heeft wel gelukkig de Sinterklaas-intocht mee kunnen maken en is gisteren ook meegeweest naar het Museon, maar bij thuiskomst stort ze toch echt weer in. Veel hoesten wat regelmatig eindigt in spugen, natuurlijk net als ze met veel moeite wat gedronken heeft.
Deze week is theoretisch gezien de dip-week, ze is neutropeen (geen weerstand) en bij koorts wordt dat dus bellen en wellicht opname. Vanochtend had ze verhoging en ze ligt nu al weer een paar uur te slapen wat er meestal ook op duidt dat haar lijfje hard aan het vechten is, dus we zijn onze agenda's al aan het afstemmen voor het geval dat. Ik had het er net met haar over, dat we misschien wel weer een paar daagjes in het ziekenhuis moeten gaan slapen. Dat het nadeel is dat je dan aan een infuus-pomp vast zit. Waarop zij zei dat het voordeel is dat de wc dan wel lekker dicht in de buurt is!
Gisteren was in mijn telling, sinds de start van de chemo, dag 100 van het behandelingsprotocol. Nog minimaal 160 te gaan. Aan de ene kant zijn we dus al best een heel eind op weg. De bestralingen zijn al achter de rug. Aan de andere kant zie je haar verzwakken en vraag je je af hoe lang dat door kan gaan. Vorige week is ze een halve dag naar school geweest, meer niet. Deze week zal het niet veel meer zijn. Ik moet oppassen dat ik niet probeer de rest van de periode te overzien, want dan overvalt het je dat het niet te overzien valt. We moeten echt doen wat we altijd zeggen; dag voor dag, week voor week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten