Het begin van het echte herstel

Gistermiddag is Floortje ontslagen uit het SFG. Omdat ze al sinds vrijdagmiddag geen koorts meer had, haar CRP gedaald was en er ook niks vreemds uit de bloedkweken kwam, stonden alle seinen op groen. En gezien de levendigheid van Floortje in die dagen hadden we er ook wel op gerekend. Ze was eigenlijk helemaal niet ziek, had 'alleen maar' een zakje bloed en trombo's nodig! Je kunt geen risico nemen, dus is het prima dat er drie dagen antibiotica heeft gelopen, maar echt niet nodig om daar een volle week van te maken. Gelukkig werd zaterdag en zondag speciaal voor Floortje de speelkamer open gemaakt, waar ze urenlang heerlijk heeft gespeeld. Wie heeft er ooit beweerd dat je het in een ziekenhuis niet gezellig kunt maken....

Zou dit allemaal voor Floortje of voor papa en mama zijn?

Dus; onze kleine dame mocht naar huis, voelde zich goed, en verklaarde nog tijdens het verlaten van het ziekenhuis; we kunnen wel met het bootje gaan varen, het is eigenlijk best mooi weer! Dus zo gezegd zo gedaan, een uurtje later lagen we in de zon en hebben er maar een mini-feestje van gemaakt met chipjes en bitterballen.

In de file voor het bruggetje....

Want eigenlijk, we durven het bijna niet uit te spreken, maar eigenlijk.....hebben we dan nu toch echt alle dips achter de rug.....en begint vanaf nu dus echt de weg van het herstel. Voor onszelf hebben we de einddatum op 14 juni gezet, vier weken na de laatste chemo, maar in principe zou het vanaf nu alleen maar beter kunnen gaan. Het dringt nog niet helemaal door. Maar het is wel zo. De komende weken zullen in het teken staan van aansterken, volgende week toch wel spannende controles (buikecho en CT scan), Villa Pardoes, de Kikarun en dan 5 juli nog een hartecho en afsluitend consult met de oncoloog. Daarna zal langzaam ook het uiterlijk van de oude Floortje weer terugkomen, zonder slangetje, met haartjes. Een hele gewone gezellige kleuter, gewoon, net als alle andere kindjes.

Nu voelt het een beetje raar, enerzijds blijheid dat de dip relatief toch meeviel en achter de rug is, anderzijds nog die slag om de arm van de aankomende controles. En nog een beetje ongeloof misschien. Zou het dan nu echt voor altijd voorbij zijn? Floortje zou zeggen; voor altijd en voor eeuwig?